Sesin

Deniz,

Dün genç bir adamın sesi dikkatimi çekti. Arkadaşına büfede gazete kalmadığıyla ilgili sıradan bir şey söylüyordu. Çok tok ve buyurgan bir sesi vardı. Her an kavga edecek gibiydi.

Tabii hemen senin sesini hatırladım. Ne kadar yumuşaktı. Sanki, bir arkadaşımızın dediği üzere, kedi gibi mır mır mırlıyordun. Öyle bağırıp çağırmaya, sesini yükseltmeye hiç ihtiyacın yoktu. Sakin sakin ne diyeceksen diyordun. Tuhaf bulduğun bir şeye itiraz ederken bile heyecanlanmayı çok gereksiz buluyordun. Seninle tartışmak ne mümkün: Sesinin sakinliğiyle beni deli ediyordun. Sayende fikirlerimiz ayrıldığında bile seslerimiz yükselmiyordu. Fazla da ayrılmıyorlardı zaten.

Tabii sesin öyle şarkı söylemek için felan uygun değildi, senin şarkı söylediğini de duyan olmamıştır herhalde. Ama o kendine güvenli, telaşsız ve her an sessizliğe geri dönecekmiş gibi ton hiç kimsede yoktu gerçekten de. Fazla konuşmaya gerek yoktu, bağırmak zaten abesti sana göre. Yalnız sen konuşunca pür dikkat olurdum tabii ki; diyeceğin kelimeleri hiç kaçırmak istemezdim. Herkesin bağır çağır konuştuğu bir ortamda rahatlatıcı bir es gibiydi konuşman.

Telefonda sesini duymak ne güzeldi. 'Yaşasın, Deniz gene o sevimli sesiyle bir şeyler söyleyecek!' diye açardım telefonu senin adını görünce. Üstelik de az önce evde zaten konuşmuş olurduk. Senin sesini de hemen özleyiveriyordum, sanki yıllardır konuşmamışız gibi. Telefonda konuşmayı da çok sevmezdin ha!

Sesini duymayı çok özlüyorum Deniz. Keşke telefon açsan, adın görünse, gene tane tane ve rahatlatıcı bir tonda konuşsan; ben de senin aksine heyecanlı heyecanlı anlatsam, seni sorulara boğsam.

Şimdiki sessizlik hiçbir şeye benzemiyor Deniz, senin sükunetin gibi değil... Sağır ediyor insanı.