8 Ekim 2012 Pazartesi

Kayıp Yaşayanlara Çağrı

Bugün benim için çok zor bir gün. Bazen hayat biraz daha mutedil giderken küüt diye dibe vuruyorum. Arkadaşlarım, akrabalarım, annemler, abimler sağolsunlar hep yanımdalar. Malesef Deniz yanımda değil, hiç değil. Yanımdaysa bile çok farklı bir şekilde. Fakat o şekil henüz bana yetmiyor.

Bir çağrı yapmak istiyorum: Blogumu okuyan kayıp yaşamış kişiler bana ulaşıp eğer yazıyorlarsa blog linklerini atabilirler mi acaba? Ya da yorum da yazabilirsiniz. Neler düşünüyor, neler hissediyorsunuz? Aradan ne kadar zaman geçti? Sizde nasıl değişiklikler oldu o süreçte? Kimliğinizi açık etmek zorunda değilsiniz...

Belki annenizi, babanızı, kardeşinizi, sevgili eşinizi, sevgilinizi, çocuğunuzu, can dostunuzu hastalıktan, aniden kazayla ya da şiddetli bir şekilde kaybettiniz. Ya da bambaşka, sizi çok etkileyen farklı bir kayıp yaşadınız. Bana ulaşabilir misiniz acaba? Bu şekilde kayıp yaşamış tanıdıklarınıza da haber verebilirseniz çok sevinirim. Yalnız olmadığımızı bilelim, belki birbirimize destek olabiliriz. Linkleri, yorumları kontrol edip yayınlamak isterim. Belki bir paylaşım ortamı da yaratılabilir, gelen yorumlara/önerilere göre. Herkes kendini çok rahat ifade edemiyor olabilir, sırf yazılanları okumak bile birçok farklı insana iyi gelebilir belki.

Açıkçası kayıpla ilgili çok fazla Türkçe kaynak bulamadım internetten. İnsanlar çok fazla acılarını yazmamışlar. Yabancılar bayağı kayıp merkezli paylaşım siteleri açmışlar, İngilizce tabii hepsi de.   Bizde bir tek Kaan Sezyum'un yazısını bulabildim, aniden ölen eşinin ardından. Güzel ifade etmiş kendini. Acaba daha sonra bu konuda yazmaya devam etti mi? Çok mu içimizde yaşıyoruz acaba acımızı, bilemiyorum. Kayıp yaşayan birçok insan olduğunu biliyorum. Kimbilir bugün trafik kazasından ya da başka bir nedenle kaç kişi yaşamını kaybetti. Burada yazılanlar bir tek kişiye bile ulaşsa, umut olsa, başarmışız demektir.

Önerilerinizi de beklerim...

6 yorum:

  1. bende acınızı anlıyorum.sizin ki henüz çok yeni....ben 6 sene önce böyle aniden bir kayıp yaşadım...tam 6 sene...dile kolay...ama insan o 6 sene içinde gülebiliyor da...ama ara ara ağlama krizlerim olmuyor değil...nedensizce ağlıyorum....ama Allah'tan yardım istediğin sürece seni boş çevirmiyor.onu çoğu zaman yanımda hissediyorum...ara sıra rüyalarımda ara sıra da gerçek mi hayal mi çözemiyorum ama onu hissediyorum...ve inanır mısınız yokluğunu çoğu zaman hissetmiyorum içimde öyle duygular oluşuyor ki çoğu zaman yanımda...veya bir yolculuğa gitmiş te akşam dönecekmiş gibi...ve beni hiç bırakmıyor...ama en zoruda geride kalan ergenlik çağında bir çocuğa olanları atlatması için telkinlerde bulunmak...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Çok teşekkürler paylaşımınız için. Başınız sağolsun. 6 sene sonrasını şu anda tahayyül bile edemiyorum, üstelik çocuğunuz için de güçlü durmak zorundasınız. Onca zaman içinde hala anısının canlı kalması benim için de umut verici. Ben de Deniz'i yanımda hissetmek isterim hep. Ağlama krizleri... Nedense ağlamadığım zamanlardan daha çok korkuyorum, iyi geliyor ağlamak çünkü... Kolaylıklar ve bundan sonrası için ferahlık diliyorum...

      Sil
  2. canım babacığım 12 yıl süren alzaymeir hastalığıylaa savaştı...son 5 yıl kelime dağarcığı azaldı...ve ağzından şırıngayla besledim...altını değiştim(helali hoş olsun) benim babam ani vefat etmedi..ama yavaş yavaş babamın gözlerimin önünde eriyişine tanık oldum...:( o benim, hem babam hemde evladım olmuştu artık...o kadar güzel anlaşıyorduk kii..o bir çocuk olmuştu bende kızı olmaktan sıyrılıp annesi olmuştum...aramamızda gizli bir sevgi bağı vardı....ve 11 ay önce göç ettii....
    Hala dün vefat etmiş gibi.....her an gözümün önündee...artık onun ihtiyacı olan tek şey duaa....tabiki benimde iyileşmem için tek şey dua...her gece salondaki koltuğuna bakıp, yatağıma gitmeden önce iyi geceler babam diyorum...bazen geceleri onunla yaşadığımız her şeyi düşünürken gözlerimden akan yaşlarla uykuya dalıyorum.....tarifi zorr...ama baba çınar ağacıymış...onu çok ama çok özlüyorum.....ve 15 günde yada ayda 1 kere rüyalarıma giriyorr....mekanın cennet olsun babam...seni çok ama çook seviyorum......

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Çok teşekkürler;

      Başınız sağolsun. Babanızın son zamanlarında onun yanında olmanız, ne kadar güzel bir bağ oluşturmuştur aranızda. Desteğe ihtiyacı olan bir sevdiğinize destek olabilmek ne güzel. 12 yıl, ne kadar uzun bir süre..

      Geceleyin hakikaten kaybettiklerimizle en çok başbaşa kaldığımız zaman sanırım, dayanılması hem çok zor hem de çok güzel garip bir şekilde aynı zamanda. Siz de öyle hissediyor musunuz? İnsanın içine hem üzüntü çöküyor hem de başbaşa kalmak iyi geliyor sanki.

      Özlem... Bu özlemler biter mi dersiniz? Ömrümüzün sonuna kadar onları özleyeceğiz sanki...

      Sil
  3. Sevgili Meric,

    Yasadigin kayip icin cok uzgunum... Ben 25 yasindayken babami, 2012 25 Mayis`inda da buyuk agabeyimi kaybettim...

    Hayat malesef guzelliklerle oldugu gibi boyle acilarla da birlikte var... Benim tutundugum sey (ya da tutunmaya calistigim) hep yasadigimiz guzellikler oldu, `iyi ki` birlikte yaptigimiz seyler... Kendimin de ölümlü oldugumu ve bir sekilde bir yerlerde benim yasamimin da sona erecegini ve `RAGMEN` yasamam gerektigini dusundum/dusunuyorum hep.

    Hep ozleyecegiz Meric, hep o da olsaydi, o da gorseydi, o da duysaydi diyecegiz... Bu noktada yanliz olmadigini bil, sevdiklerini, analarini, babalarini, kardeslerini hatta cocuklarini kaybeden insanlar... Bu acilarin onlara kattigi olgunluk, hüzün ve güc ile yasiyorlar... Acin cok taze... Ama herseye ragmen hep guzel seylerin pesinde olmani dilerim, hep o icindeki `eksik` parca ile birlikte...

    Sevgiyle kucaklarim...

    Emine

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Selam Emine;

      Çok sağolasın. Başın sağolsun. Büyük abinin kaybı daha çok yeniymiş, ben de çok üzüldüm. Bu kadar genç yaşta bu kadar çok kayıp yaşamak zorunda olmak. Ah...

      Haklısın. Acı-tatlı her şey içiçe. Doğumu büyük bir sevinçle karşılıyoruz, ölenlerle de sarsılıyoruz, hatta bazen dayanamıyoruz. İyi ki sevdiklerimizle birlikte güzel şeyler yapmışız hakikaten, o anılar kaldı işte geriye.

      Evet, kendi ölümlülüğümüzle barışmaya çalışmak gerekiyor. Ben Deniz'i kaybetmeden de bunu yapmaya çalışıyordum, ama işte, yaşaması farklı oluyor. Yaşamın bir döngü olduğunu hissetmek, kavramak, o döngüye teslim olmak...

      Sağolasın Emine. Birçok insan bana ulaştı, yalnız olmadığımı biliyorum, sayenizde. Ah ama biraz daha zayıf bir insan olsaydım da Deniz gene yanımda olsaydı demekten gene de kendimi alamıyorum.

      İyi dileklerin için teşekkür ederim, umarım bir şeylerin peşine düşecek enerjiyi gene kendimde bulurum. Umarım sen de istediklerinin peşinde, mutlu mutlu yaşarsın, abinden ve babandan güç alarak...

      Sil