Deniz'i kaybettikten sonra karşıma üç yol çıktı, ya da bu yolları zaman içinde farkettim. Çocuğunu kaybetmiş bir anne de benzer sözler sarfetmiş (bağlantı yok maalesef, arayıp bulurum bir ara). Hemen hemen aynı kelimelerle düşünmüşüz hatta. Eninde sonunda farkedecektim, üç ay da sürse, beş ay da, onbeş ay da sürse... Bu aşamaya gelmek için ne savaşlar verdim bilseniz.
1) Yaşamımı sonlandırırım.
2) Ölünceye kadar sadece varolurum.
3) Yaşarım.
Üçünün de Deniz'e bir faydası yok. Ama birini seçmek zorundaydım. Yeni bir yaşam kuruyorum. Yeni bir 'normal' oluşturuyorum. O annenin dediği gibi, Deniz'le birlikte olan yaşamımın bir günü için anında vazgeçebileceğim bir normal.
Ben öldükten sonra eşim ne yapsın sorusunu sordum kendime, cevabım net bir şekilde 'en iyi şekilde yaşasın ve beni hiç üzülmeden gülümseyerek ansın' oldu.
YanıtlaSilTabii bunu düşünmekte yazmakta kolay ama eşinizin hiçbir şekilde yaşamınızı sonlandırmanızı veya sadece varolacak bir yaşayan ölüye dönüşmenizi asla istemeyeceğini tahmin ediyorum. Eşinizi en iyi tanıyan sizsiniz, yaşamında sizde en çok sevdiği özellikleri çoğaltarak yaşamanız ne güzel olur. Bu biraz da onu çoğaltarak yaşatmak gibi olmaz mı?
Tüm anılarınızla, sağlıklı, iyi bir gelecek diliyorum.
Teşekkür ederim yorumunuz ve iyi dilekleriniz için.
SilEvet, ben de kendi yaşamım bittiğinde 'insanlar benim arkamdan üzülmesin, hatta gülüp eğlensinler, dans etsinler' diye düşünürdüm hep. Fakat insan kendi yaşamını çok daha rahat bitiriyor kafada, sevdiği insana kıyamıyor. Benim kontrolümde olmayan o kadar çok duygu oluşuyor ki, varsayım olarak ölümü düşünmekle onu gerçekten yaşamak bambaşka. Hiç alakası bile yok hatta. Ama haklısınız, Deniz'in sevebileceği bir insan olmak çok sevindirir beni.
Deniz için güzel bir proje var aklımda. Biraz daha güç toparladığımda umarım bahsedebilirim. Belki o birazcık iyi gelebilir. Onu yaşatmakla ilgili. Bakalım.
Ben de size güzel bir gelecek diliyorum...